Ferðaframhaldssaga, 2. kafli

7. nóvember

Stukkum á fætur um leið og sólin sendi geisla sína inn um þakgluggann á káetunni. Eftir morgunmat var fundur með Sunsail fólki þar sem farið var yfir siglingaleiðir o.þ.h. Að honum loknum var svo loks lagt upp í siglinguna miklu. Hófum ferðalagið á að sigla inn í stærsta bæinn á Raiatea og versla meiri mat - og áfengi ;o) sigldum svo frá Raiatea yfir til nágrannaeyjunnar Tahaa sem liggur í sama lóni. Lónin í kringum eyjarnar eru þannig upp byggð að brimgarðurinn liggur nokkuð utan við eyjarnar, ca. 500 - 1000 metra myndi ég giska á. Á milli eyjanna og brimgarðanna eru svo þessi tæru sægrænu lón sem geta verið allt niður í hálfan meter á dýpt og svo kölluð "motu" sem eru eyjar sem hafa myndast þar sem rifið kemur upp úr sjónum í útjaðri lónanna. Um þessi lón vorum við svo aðallega að sigla í ferðinni, sífellt tækifæri til að stökkva út í tæran sjóinn, snorkla, synda eða sigla á Tweety bátnum góða... eða Thelma Kristín sá um það ;o)

Tweety gerður klár


Lögðum við akkeri við Tahaa og stukkum í sjóinn. Thelma Kristín fékk að prófa Tweety bátinn í fyrsta sinn. Við höfðum keypt lítinn uppblásinn gúmmíbát hér heima fyrir brottför og hann kom sér vel í ferðinni. Þarna gat daman bara setið og við drógum hana með okkur þegar við vorum að synda eða snorkla. Sumir fóru á stóra gúmmíbátnum yfir á tvö motu sem lágu þarna rétt hjá en þar var allt merkt "private" og "keep out" - greinilega einhver kaupsýslukona búin að kaupa hlut í paradís. Þarna lágum við svo bara við akkeri í rólegheitum. Elduðum okkur mat og horfðum á sólarlagið... er hægt að biðja um meira?







Uppgefin eftir sundið í sjónum




8. nóvember

Sigldum langleiðina í kringum Tahaa. Vorum í smá vandræðum þar sem við höfðum planað kvöldverð á Hótel Hibiscus öðrum megin á eyjunni og skoðunarferð um eyjuna morguninn eftir sem lagði upp frá hinum endanum. Að auki var planið að sigla til eyjunnar Bora Bora að skoðunarferðinni lokinni og því best að hafa bátinn þar sem skoðunarferðin hófst því þar fyrir utan var leiðin út úr brimgarðinum. Okkur vantaði því í raun leigubíl til að flytja okkur frá einum stað til annars en slíkan munað er ekki að hafa á litlu Tahaa. Fórum í land í litlu þorpi til að taka vatn og eftir að hafa borið okkur nokkuð illa við eyjarskeggja var málinu reddað og ákveðið var að við skildum leggjast að akkeri við hinn enda eyjarinnar og yrðum sótt þangað um kvöldið.

Mæðgur á siglingu


Hófst því siglingin í kringum eyjuna með viðkomu á frábærum snorklstað sem lá við prívat motu. Vatnið var svo grunnt að maður synti ekki fyrir ofan fiskana heldur á meðal þeirra. Eini gallinn var sá að ef manni varð á í snorkl-messunni og þurfti að standa upp voru yfirgnæfandi líkur á að maður stæði á flugbeittum kóral eða stóru svörtu ígulkeri.. ekki þægilegt - en reynslan var þess virði. Syntum yfir að hóteli sem lá þarna á einka-motuinu og ætluðum að athuga hvort við fengjum ekki drykk á barnum. Ekki leist starfsfólkinu betur á okkur en svo að við fengum þær upplýsingar að barinn væri lokaður til klukkan 5 og allt upppantað á veitingastaðnum!! Hér var reyndar um að ræða þvílíka lúxus hótelið með flottum "overwater bungalows" og alls kyns afþreyingu. Fórum inn í lobbyið og spurðum hvað nóttin kostaði.. litlar 900 - 1250 bandaríkjadollara - kva, ekki málið! Ef þið viljið skella ykkur er linkurinn hér http://www.letahaa.com.





Eftir að hafa siglt á næturstað fórum við í land þar sem við vorum sótt á gömlum Landrover. Sátum þar aftan á á bekkjum á meðan ekið var þvert yfir eyjuna á Hótel Hibiscus, sem er meðal örfárra hótel og veitingastaða á eyjunni.

Þar var borið fram dýrindis hlaðborð með þjóðlegum réttum á meðan eyjaskeggjar sáu um tónlist og dans að hætti innfæddra. Ég kunni að mörgu leyti betur við þennan stað heldur en þegar við fórum á svipaðan viðburð á hótelinu okkar á Tahiti því hér var allt miklu minna í sniðum og meira local og hlýlegra. Greinilega bara fólkið í þorpinu að vinna sér inn smá pening. Börn hljómsveitarmeðlima hlupu um veröndina og unglingar úr þorpinu sáu um dansinn. Áhorfendur voru dregnir með á dansgólfið, enginn þó jafn oft og undirrituð sem fyrst var dregin fram ásamt annarri konu úr salnum, klædd í slæðu og látin dansa.. síðan í hópdans með öllum kvenkyns áhorfendum og að lokum vorum við hjónin dregin til hliðar og klædd í strápils með öllu tilheyrandi og sett út á gólf að dansa!!

Hljómsveitin


Dansararnir


Mahi Mahi - vinsæll fiskur


Uppáhaldið hennar Thelmu Kristínar, sætt brauðdeig sem bakað er í laufi af Hibiscus trénu


Thelma Kristín kunni líka að stela athyglinni eins og henni einni er lagið. Stóð til hliðar og hermdi eftir dönsurunum þar til allra augu voru farin að beinast að henni og stúlkurnar áttu orðið erfitt með að halda athyglinni því þær voru alltaf að líta á Thelmu Kristínu og brosa út í annað. Eftir að danssýningin var búin tók sú stutta sig til og hét einkadanssýningu við undirleik hljómsveitarinnar!!

Thelma Kristín í félagsskap danshópsins og kennara þeirra


Á því miður ekki mynd af okkur hjónum í stráskrúðanum, held að það sé bara til video á vélinni hjá tengó!

Veitingastaðurinn var veggfóðraður í hólf og gólf með hinum ýmsu þjóðfánum. Ekki fundum við nú íslenska fánann en síðasta verk okkar í ferðinni var að senda íslenskan fána á staðinn svo þegar þið heimsækið Hibiscus mun hann vonandi hanga þar í góðum félagsskap.

Vorum síðan keyrð aftur út í skútu á Landrovernum og drifum okkur í koju því brottför í skoðunarferð um Tahaa var bókuð klukkan átta morguninn eftir.

... framhald í næsta þætti.

Ferðaframhaldssagan 1. kafli

Húff.. þá er maður dottinn aftur inn í rútínuna eftir meiriháttar ferðalag svo ekki sé meira sagt. Franska Polynesia var alger paradís á jörð og ekki spillti fyrir að ferðast um á skútu á stað þar sem sjórinn og sægrænu lónin eru það sem málið snýst um. Við gerðum svo margt skemmtilegt að ég held ég verði bara að láta skipulagða ferðasögu fylgja með því það er hætt við að þetta verði óskiljanlegur texti ef ég hætti mér út í almenna upptalningu á öllu því áhugaverða sem fyrir augu bar.

Hér verður því samin ferðadagbók, lofa því ekki að hún verði birt öll í einum rikk... líklega verður þetta bara framhaldssaga... vona að þið hafið þolinmæði til að lesa á enda!

4. nóvember 2005
Við lögðum af stað að heiman um miðjan morgun föstudaginn 4. nóvember. Vorum á sæmilegum tíma út á flugvöll en eftir langa biðröð og ótrúlegan vandræðagang hjá starfsfólkinu í innritun urðum við að hlaupa flugvöllinn endilangan, í orðsins fyllstu merkingu, til að ná vélinni. Það hafðist nú sem betur fer og við tók ágætis flug til Nýja Sjálands. Flugvélin var nú ekkert til að hrópa húrra fyrir enda er flug milli Ástralíu og Nýja Sjálands líklega stysta millilandaflugið sem Air New Zealand býður upp á og þeir eru ekkert að spreða nýja þotunum í það. Við vonuðum að þetta myndi batna í seinni vélinni en svo var þó ekki.. maður er orðinn svo góðu vanur á þessum löngu ferðalögum okkar að manni finnst orðið alveg ómögulegt að vera í vél þar sem ekki er privat sjónvarpsskjár og leikjatölva í sætinu fyrir framan :o)

Í 5 flugleggjum sem við flugum með félaginu var aðeins einu sinni boðið upp á dótapakka fyrir börnin. Ég man varla eftir því að hafa farið í innanlandsflug, hvað þá meira, þar sem Thelma Kristín fær ekki einhvern smá pakka í upphafi flugs. Að auki var einhver misskilningur með matarpöntunina okkar svo við vorum öll 3 skráð fyrir barnamat! Það leystist nú sem betur fer en þetta var samt í eina skiptið sem boðið var upp á barnamat yfir höfuð. Á bakaleiðinni toppuðu þeir svo stöðuna með því að sýna Kalla og sælgætisgerðina á sameiginlegu skjáunum sem voru fremst í hverju hólfi en eina fólkið í vélinni sem ekki sá á skjáinn voru börnin!!!



Jæja, þá er flugfélagagagnrýnin búin í bili og kominn tími til að einbeita sér að öllu því skemmtilega sem við tók. Eftir 6 tíma bið á flugvellinum í Aukland skelltum við dömunni bara í náttfötin (eins og við gerum alltaf í næturflugi) og hún svaf af sér það flug.. allt samkvæmt áætlun. Þar sem við flugum yfir daglínu tók 4. nóvember aftur við okkur á Tahiti, eldsnemma að morgni. Strax á flugvellinum tóku á móti okkur fagrar meyjar sem gáfu okkur blóm í hárið á meðan karlkyns eyjaskeggjar sáu um undirleik. Fórum á hótelið okkar sem var nýuppgert og flott og tókum okkur smá lúr áður en við röltum út á sundlaugaveitingastaðinn í hádegismat. Eftir smá sundsprett töltum við út í búð sem var þarna nálægt til að fjárfesta í kútum fyrir Thelmu Kristínu en hennar höfðu horfið úr skápnum hér heima fyrir brottför. Um kvöldið fórum við aftur á veitingastaðinn á hótelinu þar sem boðið var upp á hlaðborð með Polynesiskum réttum og þjóðlega dans og söng sýningu á meðan borðhaldi stóð.

Á leið í búðina, kannski við ættum að hafa kókoshnetur í matinn..


Thelma Kristín komin á barinn!!


Á veitingastaðnum


5. nóvember
Afskaplega léttur og þægilegur dagur þar sem við stungum ekki litlu tánni úr fyrir hótel-resortið. Morgunverðarhlaðborð á hótelveitingastaðnum áður en lagst var við sundlaugabakkann þar sem við lágum fram eftir degi. Ströndin var u.þ.b. 5 metra frá sundlauginni svo það var ekki langt að fara ef maður vildi breyta til. Hádegismaturinn pantaður á sundlaugarbarnum og eftir kokteil á barnum í eftirmiðdaginn var svo enn og aftur borðað á sama veitingastaðnum. Við urðum nú fyrir miklum vonbrigðum með kokteilhæfileika starfsmanna (sem m.a. voru "mahu", karlar sem haga sér, klæða sig, og eru í raun uppaldir sem konur - mjög sérstakt mannfræðilegt fyrirbrigði sem er frekar algengt í Suðurhöfum) en komust seinna í ferðinni að því að ástæðan fyrir vondum kokteilum var einfaldlega sú að polynesískt romm er nær ódrekkandi! En sem sagt, góður dagur, algert letilíf.... sjáið bara sjálf...








6. nóvember
Um leið og við vöknuðum drifum við okkur með leigubíl niður í bæ til að hitta ferðalangana frá Íslandi sem höfðu lent á Tahiti seint kvöldið áður. Það urðu auðvitað fagnaðarfundir þegar amma og afi komu hlaupandi, beint frá Hawaii með tilheyrandi blómahálsmen handa þeirri stuttu, sem hún hefur helst ekki tekið af sér eftir að við komum aftur heim. Settumst inn á kaffihús með Kristófer og Svanfríði, fengum okkur morgunmat og skiptumst á slúðri á meðan Kristján og Snorri fengu sér göngu um bæinn. Seinna um daginn leigðum við okkur svo stóran bíl með bílstjóra sem ók með okkur yfir á hinn hluta eyjarinnar þar sem Gauguin safnið stendur. Listmálarinn sá eyddi löngum stundum í Frönsku Polynesiu og málaði fagrar suðrænar konur.. og tók sér víst eina sjálfur eftir að hann skildi við dönsku frúna.





Á eftir settumst við inn á veitingastað sem bílstjórinn mælti með. Það var í boði dýrindis hlaðborð a la Tahiti, mikill fiskur, sérstaklega túnfiskur, ferskir ávextir og fleira góðgæti. Veitingastaðurinn stóð alveg í sjávarborðinu og þegar maður leit út um gluggann horfði maður beint niður á fiskana sem syntu um í sjónum.. og maður gat meira að segja fleygt afgöngunum fyrir borð og fiskarnir kepptust um að ná bitanum... bara eins og að gefa öndunum!



Bílstjórinn keyrði okkur síðan út á flugvöll þar sem við áttum bókað flug frá Tahiti yfir til eyjarinnar Raiatea þar sem skútan beið okkar. Starfsmaður Sunsail, skútuleigunnar, tók á móti okkur á Raiatea og fór með okkur í "beisið" þar sem báturinn beið. Hún gaf kapteini og áhöfn leiðbeiningar og ráð auk þess sem vistir voru bornar um borð. Þar sem við komum á sunnudegi og starfsemi í lágmarki óskaði hún eftir því að við gistum þarna í firðinum og færum ekki af stað fyrr en eftir frekara skraf og ráðagerðir daginn eftir.



Um kvöldið fórum við á veitingastað rétt ofan við "beisið".. ef veitingastað skyldi kalla. Í raun vorum við bara komin út á verönd hjá konu einni þarna í þorpinu, og uppkomnum syni hennar, sem greinilega gera út á að elda ofan í skútuleigjendur og aðra sem eiga leið þarna um. Það var auðvitað bara sjarmi yfir því að komast í eldhúsið hjá innfæddum og maturinn alveg prýðisgóður, túnfiskur í vanillusósu og ís og ferskir ávextir í desert.... alveg týpísk polynesísk matreiðsla.

Heldur var nú dýralífið mikið þarna á veröndinni fyrir minn smekk. Fyrir utan heimilisköttinn, sem í raun fór mest í taugarnar á manni - en lét okkur vera eftir að Kristján henti á hann bjórgusu, var þarna þó nokkuð um eðlur og köngulær svo ekki sé minnst á moskítóflugurnar sem eru alger plága á þessu svæði. Þarna var líka einn ræfilslegur geitungur sem tölti um gólfið og virtist eiga erfitt með flug. Maron var búinn að vara Thelmu Kristínu hundrað sinnum við honum en ekki fór nú betur en svo að daman ákvað að taka danspor .. ofan á flugunni sem auðvitað barðist fyrir lífi sínu og stakk Thelmu undir hælinn. Við vorum heppin að hafa hjúkku með í för og svo virtist heimilisfólkið líka vant svona uppákomum því húsfreyjan lét okkur hafa lime ávöxt og sagði okkur að leggja á sárið. Maron og Kristófer náði broddinum úr sárinu og hvort sem það voru ráð hjúkkunnar eða heimafólks sem réðu úrslitum þá varð aldrei nokkuð meira úr þessu biti, hvorki bólga, kláði né nokkuð annað.

Héldum svo "heim á leið" eftir þetta ævintýri og gistum í skútunni í fyrsta sinn. Þar fengu allir prívat káetur (þ.e. 2 manna káetur) með sér baði, bara eins og á bestu hótelum. Ég verð nú að viðurkenna að ég var með smá hnút í maganum yfir þessari fyrstu nótt þar sem ég hef eiginlega aldrei getað verið neðan þilja í bát án þess að verða hálfsjóveik. Þegar við komum í bátinn fyrr um daginn lá hann við bryggju og slengdist til og frá. Þá hugsaði ég nú með mér.. hvað í andsk.. er ég búin að koma mér í því mér leið ekkert vel í þessum hamagangi. En nú hafði skútan verið færð út á fjörðinn og ruggaði rólega við akkeri. Það var bara notarlegt að láta rugga sér í svefn og ekki bólaði á sjóveiki hjá nokkrum um borð.

Jæja... gott í bili.. framhald í næsta þætti!

Montblogg

Jæja, þá datt vorið inn með stæl. Hér var 37 stiga hiti í gær takk fyrir kærlega.... aðeins of heitt fyrir minn smekk, það verður gaman að sjá hvernig sumarið leggst í okkur! Lífið líka að kvikna hér í kringum okkur með tilheyrandi köngulóardrápum. Mættum einni sem bítur hér í stofunni hjá okkur. Maron veiddi hana í krukku... það var sko áður en við vissum að hún biti! Maður hlýtur samt að venjast þessu með tímanum, ég er alla veganna farin að opna hjá mér gluggana af og til, og verð svo að taka afleiðingunum!

Langþráð frí að hefjast á morgun! Fyrir utan eina viku í sumarbústað fyrir austan sumarið 2003 þá tók Maron sér síðast frí þegar við fórum til Mallorca sumarið eftir að Thelma Kristín fæddist... svo ég held það sé kominn tími á hann! Hér er auðvitað allt á síðustu stundu eins og vaninn er og því verður montbloggið stutt í þetta sinn. Þið fáið svo auðvitað langlokuferðasögu þegar við komum aftur.. með myndum og öllu, ég lofa!

Afmælisveisla fyrir okkur hjónin á Bora Bora 10. nóv (þegar ég verð enn rétt rúmlega tvítug)... ykkur er öllum boðið, mæting um 8 leytið!!

Kveð í bili... og held á vit ævintýranna...
Knús
Unnur Gyða