Einar á ný
Úff, það er orðið langt síðan ég hef látið heyra í mér.. og margt skemmtilegt.. og annað minna skemmtilegt.. búið að gerast.
Eftir ferðina okkar til Port Lincoln tók hversdagurinn við með vinnu og leikskóla. Helgina eftir buðum við til okkar vinnufélögum Marons í tilefni af því að einn kollegi hans frá Japan var í Melbourne. Hann kom sagt til okkar ásamt áströlskum vini sínum og japanskri unnustu hans og svo kom Nirgia, nýja stelpan af Melbourne skrifstofunni svo við vorum 6 fyrir utan Thelmu Kristínu. Skemmtum okkur konunglega yfir grilluðum nautalundum og góðu rauðvíni.
Daginn eftir var Thelma Kristín, sem hafði verið kvefuð í nokkra daga, komin með bullandi hita og var lasinn fram eftir vikunni og svo tók mamman við í kjölfarið. Thelma Kristín er enn með slæman hósta, svo slæman að ég fór með hana til læknis á þriðjudaginn til að tryggja að hún væri ekki með bronkítis, kíghósta eða eitthvað þaðan af verra. Svo var sem betur fer ekki en læknirinn vildi meina að hóstinn gæti verið í 4 vikur að fara. Hann taldi dömuna svo spræka að hann bólusetti hana í leiðinni. Ég vildi líka fá áfyllingu á lifrarbólgu A og B sprauturnar sem við fengum á Íslandi í vetur. Læknirinn var splunkunýr og mjög óöruggur fannst mér og var heila eilífð frammi að leita að bóluefnunum og þurfti að fara margar ferðir. Þegar hann var að fara að sprauta Thelmu kom hjúkrunarfræðingur inn og tilkynnti að börn í Ástralíu fengju ekki bólusetningu við lifrarbólgu A. "Nei, þau fá það ekki heldur á Íslandi" sagði ég "en af því við vorum að ferðast fékk hún sprautu á Íslandi og vil viljum fá ábót (sem tryggir bólusetningu fyrir lífstíð)". Hjúkrunarfræðingurinn var sármóðgðuð yfir því að íslensk yfirvöld skyldu telja nauðsynlegt að bólusetja barnið við lifrarbólgu A vegna ferðar til Ástralíu og endurtók skýrt að Ástralía væri mjög örugg hvað þetta varðar og Thelma þyrfti sko ekki þessa sprautu. Svo skellti læknirinn í hana sinni hvorri sprautunni í lærið og einni í handlegginn. Thelma Kristín hefur alltaf staðið sig eins og hetja í bólusetningum en að fá nálina í lærin var "too much" fyrir mína dömu og hún öskraði af öllum lífs og sálar kröftum. Ég hef aldrei heyrt hana öskra svona áður, ég varð að halda henni niðri með öllu mínu afli á meðan læknirinn sprautaði síðustu sprautunni. Ég vil auðvitað meina að þetta þýði að barnið sé svona vel upp alið.. ég meina.. ég hef aldrei heyrt hana öskra svona, eins hátt og hún getur - það hlýtur að þýða að hún hafi aldrei tekið almennilegt frekjukast! (kannski er ég bara of eftirlátssöm :o( ) Áður en að læknirinn gaf henni þriðju sprautuna (hún var líka búin að fá eitthvað ógeð sem hún þurfti að kyngja) mundi ég eftir Tahiti ferðinni. Ákvað að nota það ferðalag sem ástæði til að fá lifrarbólgu A sprautuna (þá fengi hún sem sagt A og B í sömu sprautu í stað bara B) en læknirinn vildi meina að það væri óþarfi, lifrarbólga A væri hvort eð er ekki banvæn. Svo skellti hann síðustu sprautunni í hana en þegar við fórum að undirbúa mína sprautu þá fór hann allt í einu að tala um að sprauta Thelmu Kristínu við lifrarbólgu A. Þá var ég nú búin að fá nóg fyrir hönd barnsins og sagði hingað og ekki lengra. Litli kroppurinn væri búinn að fá alveg nóg í bili takk fyrir, við kæmum seinna fyrir A sprautuna.
Veit ekki hvað þetta er með þessa lækna hérna. Síðast þegar við fórum til læknis leið okkur eins og við værum stödd í Jerúsalem, það voru eintómir Gyðingar á stofunni og núna hittum við á einhvern nýliða (kínverskan nýliða svo ég haldi nú fordómunum áfram) sem varla talar ensku og virðist ekkert vita í hvorn fótinn hann á að stíga. Ég er búin að biðja 2 vinkonur mínar að mæla mæð læknum fyrir mig svo ég mun prófa þriðju stofuna næst þegar við þurfum á lækni að halda.
En hið góða er að við mæðgur erum orðnar sprækar þrátt fyrir flensur og bólusetningar. Thelma Kristín fór á leikskólann strax á miðvikudaginn. Það eru hvort eð er öll börnin hóstandi hvert ofan í annað. Þetta hefur verið hræðilegur flensufaraldur hér.. eins og ég segi.. á sama tíma og Íslendingar liggja í sólbaði, liggur Ástralinn í flensu.
Á fimmtudaginn kom svo að því að Maron fór aftur í ferðalag, hann verður í burtu í tæpan mánuð í þetta sinn. Ég verð nú samt að segja að ég finn mikinn mun á því að vera ein með Thelmu Kristínu núna miðað við í maí. Maður er einhvern veginn dottinn meira inn í lífið hér, á fleiri vini, hefur meira að gera o.s.frv. Þetta er bara ekkert mál - með fullri virðingu fyrir ástkærum eiginmanni sem ég sakna auðvitað "heaps"!
Strax á föstudeginum var partý á leikskólanum hjá Thelmu við lok skóladags. Leikskólastjórinn er búinn að stjórna þarna í 20 ár og því var foreldrum og börnum boðið til veislu. Veðrið var yndislegt og við sátum úti í garði í 23 stiga hita og sötruðum freyðivín og bjór (ekki börnin þó!). Thelma Kristín á orðið 2 mjög góðar vinkonur á leikskólanum, Vanessu og svo hana Sophiu. Við mamma hennar Vanessu erum orðnar ágætar vinkonur og svo kemur mér líka mjög vel saman við foreldra hennar Sophiu. Við notuðum einmitt þetta tækifæri til að skiptast á símanúmerum og ætlum að hittast og borða saman fljótlega.
Við höfum líka umgengist finnsku vini okkar þó nokkuð undanfarið. Við mömmurnar höfum hist nokkrum sinnum á róló og við Thelma Kristín höfum einu sinni farið i heimsókn til þeirra. Á sunnudaginn fórum við svo með þeim í sund hér í nágrenninu (já mín keyrði!) og í gærkvöldi komu þau svo í mat til okkar, öll familían. Þau eru rosalega fín. Það er líka alltaf gott að komast í samband við aðra útlendinga því þeir eru í svo svipaðri stöðu og maður sjálfur; engin fjölskylda, nýtt umhverfi o.s.frv. Susanna er líka heimavinnandi eins og ég og ég sé fyrir mér að við förum að skella okkur saman í ræktina og tennis og allt það sem maður á að vera að gera þegar maður er heimavinnandi húsmóðir.
Á mánudaginn fór ég í kínverskuna og fékk konu af leikskólanum til að passa þá stuttu. Thelma Kristín var voða spennt yfir þessu, enda hefur hún ekki verið í pössun síðan við fluttum.. held hún sé alveg komin með nóg af mömmu sinni. Þetta gekk allt mjög vel eins og við var að búast, enda þekkti Thelma konuna og ég heppin að fá svona reynslubolta til að passa í stað þess að þurfa að redda einhverjum táningi sem maður þekkir ekki neitt.
Thelma Kristín fór í leikskólann í morgun og ég skellti mér í vinnuna. Þrátt fyrir að ég sé orðin ansi lunkin í að keyra hef ég enn ekki safnað kjarki til að fara á bílnum í vinnuna. Til að komast þangað þarf að keyra í gegnum miðbæinn með tilheyrandi traffík, þrengslum, sporvögnum o.s.frv. Ég ákvað því að prófa að taka sporvagn í vinnuna og athuga hvort ég kæmist ekki á leiðarenda. Það gekk ágætlega, ekki hratt, en ágætlega. Fór smá vitleysu á leiðinni niðureftir en það tilheyrir svona í fyrsta túrnum. Lenti nú í svolitlu fyndnu á heimleiðinni. Í sporvögnunum eru vagnstjórarnir með míkrafón og láta vita um nöfnin á helstu stoppustöðvum en vagnstórinn í þessum vagni notaði hins vegar míkrafóninn til að halda uppi fjöri í sporvagninum. Hann var bara að segja brandara: "Ladies and gentlemen, take your seats or hold on tight, for we are rollin' and rocking!" og svo fór hann bara að syngja! Farþegarnir litu hver á annan og flissuðu vandræðalega. Svo hélt kallinn bara áfram að segja alls kyns vitleysu eins og: "This is the best time to come home, just before the big rain!" og "Just a reminder guys, if you want to get off, don't be shy to give me a buzz" og svo hringdi einhver bjöllunni og þá fór vagnstórinn að syngja "That's the way - ah ah - I like it!! Svo fór sjúkrabíll fram úr okkur með blikkandi ljós (hér nota sjúkra- og löggubílar sporvagnaakreinina til að komast hraðar áfram því þar sleppa þeir við traffík) og þá sagði vagnstjórinn "Guys, we're gonna follow the ambulance!!" Farþegarnir vissu ekki alveg hvernig þeir áttu að taka þessu, flestir bældu niður hláturinn en aðrið lágu í kasti yfir þessu öllu saman - Maður var alla vegann skælbrosandi þegar maður steig af vagninum þrátt fyrir að ferðin heim hafi tekið einn og hálfan tíma!
Svo eru það Osama bin Landen og félagar í Al Qaida sem hóta árásum á Los Angeles og Melbourne. Fólki brá nú óneitanlega í brún við fréttirnar en yfirvöld láta ekki á neinu bera og segja viðbúnaðarstig í borginni vera "medium" alveg eins og áður var. Fólk er hvatt til að láta þetta ekki hafa áhrif á daglegt líf enda tilgangurinn að hræða fólk... og ef við látum þá hræða okkur, er tilgangi þeirra náð.. svo ég hafi nú beint eftir Howard!
Verð líka að láta fylgja með sorglega fyndna sögu af síðasta Ástralanum sem fannst eftir að Katrín reið yfir. Eins manns var enn saknað eftir nærri viku og foreldrarnir farnir til Bandaríkjanna að leita. Kreditkort mannsins hafði verið notað eftir fellibylinn í nálægum bæ við New Orleans en löggan komst að því að kortinu hafði verið stolið og það var alls ekki Ástralinn sem var að nota það. Þetta leit því mjög illa út á tímabili og allir orðnir mjög stressaðir. Þegar foreldrarnir lentu í Bandaríkjunum fengu þau þó þær góðu fréttir að kauði væri fundinn.... í fangelsi! Minn hafði farið út að skemmta sér kvöldið fyrir Katrínu, lent í slagsmálum og verið kastað í steininn þar sem hann sat af sér fellibylinn umkringdur harðvígum glæpamönnum.
Yfir í allt aðra sálma...
Á morgun er að hefjast 10 daga hátíð í bænum "Royal Melbourne Show". Leifar af gömlu mörkuðunum sýnist mér, enda er þetta í 150 sinn sem þetta er haldið. Mikið á boðstólnum og sú stutta er búin að slefa yfir auglýsingunum í marga daga og mamman búin að lofa að fara með hana. Ég er að hugsa um að skella mér með hana á morgun því í næstu viku hefst skólaleyfið og ég er viss um að þá verður miklu meira fólk á staðnum. Veðrið hefur nú verið jafnleiðinlegt í þessari viku og það var gott í þeirri síðustu. Menn segja að vorið hafi bara verið að stríða okkur í síðustu viku með því að sýna sig eitt augnalok og hlaupast svo á brott... en við höldum nú enn í vonina að það láta sjá sig fljótlega. Við Íslendingar látum annars ekki 15 stiga hita og skúrir stoppa okkur - svo allt stefnir í að við skellum okkur á morgun.
Annars eru allir að fara á skíði í kringum okkur, maður verður hálföfundsjúkur. Við fórum og hittum Vanessu og mömmu hennar í gær og þá kom í ljós að þær eru að fara í næstu viku hér upp í Alpana á skíði. Við notuðum auðvitað tækifærið og lánuðum þeim vetrarfötin hennar Thelmu, nóg er til af þeim inni í skáp að skreppa saman. Meira að segja mamman labbaði út með skíðagallann minn, gott að einhver getur notað hann! Svo eru finnsku vinir okkar líka að fara á skíði um helgina. Við verðum að drífa okkur næsta vetur, ætli það sé ekki bara best að skella sér yfir til Nýja Sjálands og skíða?
En þrátt fyrir alla drauma um ferðalög liggur ljós fyrir að mitt næsta ferðalag liggur einmitt inn í draumaheim. Best að skella sér í háttinn, klukkan er orðin margt.. og stór dagur framundan ef við mæðgur förum á markaðshátíðina miklu á morgun.
Sendum kveðjur í heiðardalinn
Knús
Unnur Gyða
Eftir ferðina okkar til Port Lincoln tók hversdagurinn við með vinnu og leikskóla. Helgina eftir buðum við til okkar vinnufélögum Marons í tilefni af því að einn kollegi hans frá Japan var í Melbourne. Hann kom sagt til okkar ásamt áströlskum vini sínum og japanskri unnustu hans og svo kom Nirgia, nýja stelpan af Melbourne skrifstofunni svo við vorum 6 fyrir utan Thelmu Kristínu. Skemmtum okkur konunglega yfir grilluðum nautalundum og góðu rauðvíni.
Daginn eftir var Thelma Kristín, sem hafði verið kvefuð í nokkra daga, komin með bullandi hita og var lasinn fram eftir vikunni og svo tók mamman við í kjölfarið. Thelma Kristín er enn með slæman hósta, svo slæman að ég fór með hana til læknis á þriðjudaginn til að tryggja að hún væri ekki með bronkítis, kíghósta eða eitthvað þaðan af verra. Svo var sem betur fer ekki en læknirinn vildi meina að hóstinn gæti verið í 4 vikur að fara. Hann taldi dömuna svo spræka að hann bólusetti hana í leiðinni. Ég vildi líka fá áfyllingu á lifrarbólgu A og B sprauturnar sem við fengum á Íslandi í vetur. Læknirinn var splunkunýr og mjög óöruggur fannst mér og var heila eilífð frammi að leita að bóluefnunum og þurfti að fara margar ferðir. Þegar hann var að fara að sprauta Thelmu kom hjúkrunarfræðingur inn og tilkynnti að börn í Ástralíu fengju ekki bólusetningu við lifrarbólgu A. "Nei, þau fá það ekki heldur á Íslandi" sagði ég "en af því við vorum að ferðast fékk hún sprautu á Íslandi og vil viljum fá ábót (sem tryggir bólusetningu fyrir lífstíð)". Hjúkrunarfræðingurinn var sármóðgðuð yfir því að íslensk yfirvöld skyldu telja nauðsynlegt að bólusetja barnið við lifrarbólgu A vegna ferðar til Ástralíu og endurtók skýrt að Ástralía væri mjög örugg hvað þetta varðar og Thelma þyrfti sko ekki þessa sprautu. Svo skellti læknirinn í hana sinni hvorri sprautunni í lærið og einni í handlegginn. Thelma Kristín hefur alltaf staðið sig eins og hetja í bólusetningum en að fá nálina í lærin var "too much" fyrir mína dömu og hún öskraði af öllum lífs og sálar kröftum. Ég hef aldrei heyrt hana öskra svona áður, ég varð að halda henni niðri með öllu mínu afli á meðan læknirinn sprautaði síðustu sprautunni. Ég vil auðvitað meina að þetta þýði að barnið sé svona vel upp alið.. ég meina.. ég hef aldrei heyrt hana öskra svona, eins hátt og hún getur - það hlýtur að þýða að hún hafi aldrei tekið almennilegt frekjukast! (kannski er ég bara of eftirlátssöm :o( ) Áður en að læknirinn gaf henni þriðju sprautuna (hún var líka búin að fá eitthvað ógeð sem hún þurfti að kyngja) mundi ég eftir Tahiti ferðinni. Ákvað að nota það ferðalag sem ástæði til að fá lifrarbólgu A sprautuna (þá fengi hún sem sagt A og B í sömu sprautu í stað bara B) en læknirinn vildi meina að það væri óþarfi, lifrarbólga A væri hvort eð er ekki banvæn. Svo skellti hann síðustu sprautunni í hana en þegar við fórum að undirbúa mína sprautu þá fór hann allt í einu að tala um að sprauta Thelmu Kristínu við lifrarbólgu A. Þá var ég nú búin að fá nóg fyrir hönd barnsins og sagði hingað og ekki lengra. Litli kroppurinn væri búinn að fá alveg nóg í bili takk fyrir, við kæmum seinna fyrir A sprautuna.
Veit ekki hvað þetta er með þessa lækna hérna. Síðast þegar við fórum til læknis leið okkur eins og við værum stödd í Jerúsalem, það voru eintómir Gyðingar á stofunni og núna hittum við á einhvern nýliða (kínverskan nýliða svo ég haldi nú fordómunum áfram) sem varla talar ensku og virðist ekkert vita í hvorn fótinn hann á að stíga. Ég er búin að biðja 2 vinkonur mínar að mæla mæð læknum fyrir mig svo ég mun prófa þriðju stofuna næst þegar við þurfum á lækni að halda.
En hið góða er að við mæðgur erum orðnar sprækar þrátt fyrir flensur og bólusetningar. Thelma Kristín fór á leikskólann strax á miðvikudaginn. Það eru hvort eð er öll börnin hóstandi hvert ofan í annað. Þetta hefur verið hræðilegur flensufaraldur hér.. eins og ég segi.. á sama tíma og Íslendingar liggja í sólbaði, liggur Ástralinn í flensu.
Á fimmtudaginn kom svo að því að Maron fór aftur í ferðalag, hann verður í burtu í tæpan mánuð í þetta sinn. Ég verð nú samt að segja að ég finn mikinn mun á því að vera ein með Thelmu Kristínu núna miðað við í maí. Maður er einhvern veginn dottinn meira inn í lífið hér, á fleiri vini, hefur meira að gera o.s.frv. Þetta er bara ekkert mál - með fullri virðingu fyrir ástkærum eiginmanni sem ég sakna auðvitað "heaps"!
Strax á föstudeginum var partý á leikskólanum hjá Thelmu við lok skóladags. Leikskólastjórinn er búinn að stjórna þarna í 20 ár og því var foreldrum og börnum boðið til veislu. Veðrið var yndislegt og við sátum úti í garði í 23 stiga hita og sötruðum freyðivín og bjór (ekki börnin þó!). Thelma Kristín á orðið 2 mjög góðar vinkonur á leikskólanum, Vanessu og svo hana Sophiu. Við mamma hennar Vanessu erum orðnar ágætar vinkonur og svo kemur mér líka mjög vel saman við foreldra hennar Sophiu. Við notuðum einmitt þetta tækifæri til að skiptast á símanúmerum og ætlum að hittast og borða saman fljótlega.
Við höfum líka umgengist finnsku vini okkar þó nokkuð undanfarið. Við mömmurnar höfum hist nokkrum sinnum á róló og við Thelma Kristín höfum einu sinni farið i heimsókn til þeirra. Á sunnudaginn fórum við svo með þeim í sund hér í nágrenninu (já mín keyrði!) og í gærkvöldi komu þau svo í mat til okkar, öll familían. Þau eru rosalega fín. Það er líka alltaf gott að komast í samband við aðra útlendinga því þeir eru í svo svipaðri stöðu og maður sjálfur; engin fjölskylda, nýtt umhverfi o.s.frv. Susanna er líka heimavinnandi eins og ég og ég sé fyrir mér að við förum að skella okkur saman í ræktina og tennis og allt það sem maður á að vera að gera þegar maður er heimavinnandi húsmóðir.
Á mánudaginn fór ég í kínverskuna og fékk konu af leikskólanum til að passa þá stuttu. Thelma Kristín var voða spennt yfir þessu, enda hefur hún ekki verið í pössun síðan við fluttum.. held hún sé alveg komin með nóg af mömmu sinni. Þetta gekk allt mjög vel eins og við var að búast, enda þekkti Thelma konuna og ég heppin að fá svona reynslubolta til að passa í stað þess að þurfa að redda einhverjum táningi sem maður þekkir ekki neitt.
Thelma Kristín fór í leikskólann í morgun og ég skellti mér í vinnuna. Þrátt fyrir að ég sé orðin ansi lunkin í að keyra hef ég enn ekki safnað kjarki til að fara á bílnum í vinnuna. Til að komast þangað þarf að keyra í gegnum miðbæinn með tilheyrandi traffík, þrengslum, sporvögnum o.s.frv. Ég ákvað því að prófa að taka sporvagn í vinnuna og athuga hvort ég kæmist ekki á leiðarenda. Það gekk ágætlega, ekki hratt, en ágætlega. Fór smá vitleysu á leiðinni niðureftir en það tilheyrir svona í fyrsta túrnum. Lenti nú í svolitlu fyndnu á heimleiðinni. Í sporvögnunum eru vagnstjórarnir með míkrafón og láta vita um nöfnin á helstu stoppustöðvum en vagnstórinn í þessum vagni notaði hins vegar míkrafóninn til að halda uppi fjöri í sporvagninum. Hann var bara að segja brandara: "Ladies and gentlemen, take your seats or hold on tight, for we are rollin' and rocking!" og svo fór hann bara að syngja! Farþegarnir litu hver á annan og flissuðu vandræðalega. Svo hélt kallinn bara áfram að segja alls kyns vitleysu eins og: "This is the best time to come home, just before the big rain!" og "Just a reminder guys, if you want to get off, don't be shy to give me a buzz" og svo hringdi einhver bjöllunni og þá fór vagnstórinn að syngja "That's the way - ah ah - I like it!! Svo fór sjúkrabíll fram úr okkur með blikkandi ljós (hér nota sjúkra- og löggubílar sporvagnaakreinina til að komast hraðar áfram því þar sleppa þeir við traffík) og þá sagði vagnstjórinn "Guys, we're gonna follow the ambulance!!" Farþegarnir vissu ekki alveg hvernig þeir áttu að taka þessu, flestir bældu niður hláturinn en aðrið lágu í kasti yfir þessu öllu saman - Maður var alla vegann skælbrosandi þegar maður steig af vagninum þrátt fyrir að ferðin heim hafi tekið einn og hálfan tíma!
Svo eru það Osama bin Landen og félagar í Al Qaida sem hóta árásum á Los Angeles og Melbourne. Fólki brá nú óneitanlega í brún við fréttirnar en yfirvöld láta ekki á neinu bera og segja viðbúnaðarstig í borginni vera "medium" alveg eins og áður var. Fólk er hvatt til að láta þetta ekki hafa áhrif á daglegt líf enda tilgangurinn að hræða fólk... og ef við látum þá hræða okkur, er tilgangi þeirra náð.. svo ég hafi nú beint eftir Howard!
Verð líka að láta fylgja með sorglega fyndna sögu af síðasta Ástralanum sem fannst eftir að Katrín reið yfir. Eins manns var enn saknað eftir nærri viku og foreldrarnir farnir til Bandaríkjanna að leita. Kreditkort mannsins hafði verið notað eftir fellibylinn í nálægum bæ við New Orleans en löggan komst að því að kortinu hafði verið stolið og það var alls ekki Ástralinn sem var að nota það. Þetta leit því mjög illa út á tímabili og allir orðnir mjög stressaðir. Þegar foreldrarnir lentu í Bandaríkjunum fengu þau þó þær góðu fréttir að kauði væri fundinn.... í fangelsi! Minn hafði farið út að skemmta sér kvöldið fyrir Katrínu, lent í slagsmálum og verið kastað í steininn þar sem hann sat af sér fellibylinn umkringdur harðvígum glæpamönnum.
Yfir í allt aðra sálma...
Á morgun er að hefjast 10 daga hátíð í bænum "Royal Melbourne Show". Leifar af gömlu mörkuðunum sýnist mér, enda er þetta í 150 sinn sem þetta er haldið. Mikið á boðstólnum og sú stutta er búin að slefa yfir auglýsingunum í marga daga og mamman búin að lofa að fara með hana. Ég er að hugsa um að skella mér með hana á morgun því í næstu viku hefst skólaleyfið og ég er viss um að þá verður miklu meira fólk á staðnum. Veðrið hefur nú verið jafnleiðinlegt í þessari viku og það var gott í þeirri síðustu. Menn segja að vorið hafi bara verið að stríða okkur í síðustu viku með því að sýna sig eitt augnalok og hlaupast svo á brott... en við höldum nú enn í vonina að það láta sjá sig fljótlega. Við Íslendingar látum annars ekki 15 stiga hita og skúrir stoppa okkur - svo allt stefnir í að við skellum okkur á morgun.
Annars eru allir að fara á skíði í kringum okkur, maður verður hálföfundsjúkur. Við fórum og hittum Vanessu og mömmu hennar í gær og þá kom í ljós að þær eru að fara í næstu viku hér upp í Alpana á skíði. Við notuðum auðvitað tækifærið og lánuðum þeim vetrarfötin hennar Thelmu, nóg er til af þeim inni í skáp að skreppa saman. Meira að segja mamman labbaði út með skíðagallann minn, gott að einhver getur notað hann! Svo eru finnsku vinir okkar líka að fara á skíði um helgina. Við verðum að drífa okkur næsta vetur, ætli það sé ekki bara best að skella sér yfir til Nýja Sjálands og skíða?
En þrátt fyrir alla drauma um ferðalög liggur ljós fyrir að mitt næsta ferðalag liggur einmitt inn í draumaheim. Best að skella sér í háttinn, klukkan er orðin margt.. og stór dagur framundan ef við mæðgur förum á markaðshátíðina miklu á morgun.
Sendum kveðjur í heiðardalinn
Knús
Unnur Gyða
posted by Unnur Gyda Magnusdottir at
10:37 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home